“Als de morgen is gekomen,” begint voor ons de een-na-laatste wedstrijd van het seizoen. De avond ervoor stonden de wekkers al klaar, want de uitwedstrijd tegen DTS A1 zou in alle vroegte van start gaan. Iedereen voelt het: vandaag wordt zo’n dag waarop we het de tegenstanders ongelooflijk moeilijk gaan maken. We houden ons vast aan ons motto: “Soms zit het even tegen, Geen zonneschijn maar regen. Soms heb je van die dagen, Iedereen heeft iets te klagen. Ga dan niet zitten treuren, En laat iets moois gebeuren.” Je hebt het misschien al geraden, maar het thema van deze week is foute hits.
We starten zoals bijna gebruikelijk aanvallend met Tim, Jelmer, Tessa en Esmée. Verdedigend wordt begonnen met Egbert, Johannes, Jildau en Baudie. Op reserve zitten Margje, Laura, Janke en Johan. Tien uur stipt wordt er gestart, maar doelpunten blijven lange tijd uit. Aan beide kanten maken teams het elkaar lastig en wordt er met “bloed, zweet en tranen” gestreden. En dan, na wat als een eeuwigheid voelde, wordt er eindelijk gescoord uit een slim doorloopballetje van Jelmer. Nu wordt het tijd om ons nog beter te focussen dan afgelopen wedstrijden, want op voorsprong komen is ons wel vaker gelukt, maar deze voorsprong vast houden niet. Toch blijft het nog lang bij 0-1, en na vijf doelpuntloze minuten wordt Johan het veld ingebracht voor Jelmer om meer rust te creëren in dit vak. Er komt inderdaad meer rust in het spel en het is daarna al snel Tessa die een vrije bal weet te scoren.
“De dag die je wist dat zou komen is eindelijk hier.” Tim was een gewaarschuwd mens (en die telt voor twee), maar zijn schoen begeeft het dan toch op de golvende grasmat in Surhuizum. Er wordt druk gezocht naar een tapeje, maar dit duurt lang. Ondertussen krijgt Baudie een strafworp mee die zij weet te benutten. Tims schoenen lijken het niet te gaan redden en dus wordt Jelmer weer terug in het veld gebracht, terwijl in het ballenhok van DTS gezocht wordt naar een ander paar schoenen. Vlak na de wissel valt echter het eerste doelpunt van de tegenstander. Hierna is het tijd voor de laatste wissel voor het rustsignaal, Margje betreedt het veld voor Esmée.
In de rust was het even schakelen, want dit was nog nooit gebeurd. We stonden op voorsprong na 30 minuten! Het spelletje werd eindelijk gespeeld zoals we getraind hebben. Het baltempo lag redelijk hoog en iedereen ging echt voor de overwinning. Het devies was dan ook, gewoon zo doorgaan.
En doorgaan, dat deden we. Na de pauze werd Tim (met nieuwe schoenen) terug het veld ingebracht voor Johannes. Kort daarna was het de beurt aan Margje. Onze bloedeigen "Rocket (Wo)man" weet opnieuw de korf te vinden vanuit de verre hoek.
Laura wordt het veld ingebracht voor Jildau. En ook ons tweede tegendoelpunt valt waardoor het nu 2-4 staat voor de - nu in het zwart spelende - Fean / Boelenslaan formatie. We waren even vergeten dat DTS zo'n fan is van onze club dat ze onze shirtkleur hebben gekopieerd, dus werd kort voor vertrek nog opgeroepen om zelf een mooi zwart shirtje te regelen. En dan volgt het volgende doelpunt, dit keer is het Egbert die een klein kansje weet te benutten.
Het veld was glad, dus er werd veel geglibberd en gegleden met als motto:
"Draai een keer in het rond,
Stamp met je voeten op de grond.
Zwaai je armen in de lucht, ga nu zitten met een zucht. Stap nu rond als een gans,
zo gaat de Kabouterdans." Maar dan weet DTS spannend dichtbij te komen door tweemaal te scoren. Dit brengt ons tot nog slechts 1 punt voorsprong, met 4-5. Toch laten we de tegenstanders niet lang dichterbij komen want al snel weet Johan een klein kansje te benutten.
Vervolgens was het Baudie die de korf wist te vinden, waardoor het publiek, inclusief haar vader die langs de zijlijn stond en vandaag Abraham is geworden, opnieuw kon juichen. En over vader Abraham gesproken, het is tijd voor het smurfenlied. Zoals het refrein gaat: "Hebben jullie ook een eigen taal, ja die smurfen wij allemaal." En zo smurfen we vrolijk verder. En binnen enkele minuten kan het publiek opnieuw smurfen, want Egbert weet opnieuw een doelpunt te smurfen.
Voldoende gesmurft, er moeten nog enkele minuten gespeeld worden en Janke komt het veld in voor Tessa. In de laatste minuten is het DTS die nog één keer weet te scoren voor eigen publiek, maar dat mag de pret niet drukken. Voor het eerst dit seizoen kan ik het eindelijk zeggen. We hebben gewonnen!
Komend weekend mogen we nog een keer spelen tegen Invicta. We hopen jullie dan weer met velen te zien langs de kant. Met hopelijk dan weer een overwinning, zodat we nog een keer echt los kunnen gaan op, "Ik voel me zo verdomd alleen", "Pak maar mijn hand" en "Even aan mijn moeder vragen".
Op naar de last dance!
